Menu:

Laatste update:

16-09-09


Steden en Staten 1000-1500

* In gevangenschap bij Edward III, was Louis van Bourbon, prins van Koninklijke bloede, zo hoffelijk, elegant, ridderlijk en geliefd, dat de Engelse ridders hun koning vroegen hem vrij te laten uit vrees voor de deugd van hun dames. * Een meester in het veroveren van kastelen was Louis, hertog van Bourbon, een prins van koninklijke bloede. In 1373, in de nabijheid van Poitou, belegerde Louis met een klein leger een kasteel van The Black Prince. Het kasteel werd verdedigd door een garnizoen onder leiding van een squire, een landjonker. Omdat het kasteel onneembaar bleek, werd overgegaan tot het graven van gangen. Al gauw hadden de belegerden dat door en groeven een tegengang. Wonder boven wonder troffen de gravers elkaar. De hertog vroeg of er een ridder was bij de belegerden om met hem te vechten in de gang. Het antwoord was dat er wel een jonker was, maar geen ridder. De hertog was daar echter tevreden me. De gang was zo nauw dat er van grote schade bij een gevecht geen sprake kon zijn. Zo begon er een ongevaarlijk steekspel, waarbij de hertog in zijn enthousiasme zijn oorlogskreet schreeuwde. De jonker herkende de kreet en vroeg of hij werkelijk tegen de hertog vocht. Toen dat zo bleek te zijn, bood hij meteen uit eerbied het kasteel aan, op voorwaarde dat de hertog hem dan wel tot ridder zou slaan. De hertog ging akkoord en zij spraken af dat de overgave echter pas twee dagen later zou plaatsvinden. Ze vonden het egoistisch om hun manschappen het plezier van een ongevaarlijk robbertje vechten te onthouden.

* Een van de bekendere commandanten in het Franse leger tijdens de 100-jarige oorlog was Bertran Duguesclin. Zo ontactisch als hij was op een slagveld, zo geniaal was hij in guerilla en het bij verassing nemen van forten en kastelen. Zo maakte hij dankbaar gebruik van mooie dames van lichte zeden die het vijandige garnizoen bezig hielden. Dit gaf zijn manschappen voldoende kans om op het juiste moment de poorten open te doen

* In zijn jeugd werkte Michelangelo eens samen met de latere beeldhouwer Torrigiano. Torrigiano was jaloers op Michelangelo's grote kunstvaardigheid en op het eerbetoon dat hem ten deel viel. Torrigiano begon hem te bespotten en sloeg hem uiteindelijk zelfs een gebroken neus. "Die kerel zal mijn signatuur dragen tot aan zijn dood", aldus Torrigiano. Michelangelo hield er een platte neus aan over.

* Michelangelo signeerde zijn Madonna met kind met de letters M.F. Hij was hevig verliefd op de vrouw die model stond, maar zij was reeds voorbestemd voor een huwelijk. Als eerbetoon beitelde Michelangelo de letters M.F. in het beeld. Oftewel Mia Florentina (Mijn Florentijnse).

* Het beschaafde rechtspreken en vergaderen, waarbij de rechter of de voorzitter de hamer hanteert, is gegroeid uit een niet zo wellevende gewoonte. In de Middeleeuwen werd iemand die zich niet aan de regels hield gestraft met een scherpe, tweebladige aks. Nam men zonder toestemming het woord, of gebruikte men geweld, dan kwam de bijl er aan te pas. De straf varieerde van het afsnijden van een stuk mantel tot het afhakken van een vinger of het hoofd.

..2..